NPG

Door belastingbetaler Driekus Vierkant

Ken je die mop van die provincie die leeg werd gezogen, waar het Rijk honderden miljarden aan aardgasbaten verdiende, en de provincie vervolgens te maken kreeg met aardbevingen, en jarenlang niet serieus werd genomen?

Je kan dan wel naar het Rijk wijzen, en naar de Hoge Heren (en Dames, hallo we zijn inclusief, en bij de lusten horen ook de lasten), en naar de Shell, de Exxon en de NAM, maar waar waren in al die decennia de regionale bestuurders die opkwamen voor hun inwoners? Je kan ze bijna niet meer serieus nemen.

Weet je wie ook niet serieus worden genomen? De belastingbetalers. Want wat is nu het geval? Groningen eiste genoegdoening. Dan zou je denken: mooi, elke Groninger krijgt keiharde compensatie-euro’s op de bankrekening gestort? 

Nee, dat is natuurlijk veel te pragmatisch. De regionale en lokale politiek wilde zelf geld, om het in ‘structurele sociaal-economische versterking’ te pompen (haha pompen).

Nou je snapt het al: daar is weinig van terecht gekomen. Hier een waargebeurd verhaal:

De provincie Groningen had een bijeenkomst georganiseerd, want het Nationaal Programma Groningen is een pot met €1.150,000,000,00 (1,15 miljard!) op zoek naar een bestemming. 

Dat is sowieso al de wereld op zijn kop. Je maakt eerst een lijstje van noodzaken, en daar rolt dan een begroting uit van investeringen en te verwachten baten. De slechtste plannen schiet je af, en de beste zet je vol op in.

Op die bijeenkomst op het provincietehuis zaten ze: allemaal grijzende, kalende mannen (m/v) in slecht zittende pakken, elk hopend op een greep uit die gratis zak geld. Als grijzende, kalende mannen (m/v) konden vliegen dan waren het grijze kale aasgieren, cirkelend rond een verse homp vlees, elkaar op voorhand wantrouwend, want hoe meer concurrentie, hoe minder vlees er voor henzelf overbleef. 

Tot verbijstering van eenieder in de zaal bleek dat een aanzienlijk deel van de pot op voorhand al was weggegeven aan de gemeenten. Die gemeenten hadden onderling eerst ruzie gemaakt over welk deel aan wie toekwam, want de een was net heringedeeld, en de ander niet. Er kwam geen inhoudelijke bestemming van het geld in de gehele discussie aan te pas. Nergens werd de vraag gesteld: ‘hoe investeren we dit geld in economisch structurele projecten?’ Het ging plat om wie de grootste greep kon doen.

De gedeputeerde antwoordde op kritische vragen: ‘we vertrouwen erop dat de gemeenten nog wel met onderbouwde plannen komen voor de bestemming van het geld.’

Dat is wel erg lichtzinnig gedacht, met bijzonder weinig respect voor de belastingbetaler die deze +1 miljard euro (!) op tafel legde.

U raadt het al: het merendeel van het geld werd niet aan duurzame economische versterking uitgegeven, maar aan het dempen van tekorten in gemeentelijke begrotingen, het betalen van ambtenaren, het inhuren van projectmanagers, het optuigen van werkgroepen, stuurgroepen, hobbyprojecten, en schattige initiatieven van burgers.

De definitie van sociaal-economische versterking werd wel heel creatief opgerekt tot en met vage termen als ‘werken en leren, leefbaarheid, natuur en klimaat’. Er kwamen nooit goede plannen, er werd niet op toegezien, het geld werd niet teruggeëist. Poef, weg. 

Strooigeld. Sinterklaasgeld. Kijk-ons-eens-goed-voor-u-zorgen-maar-houd-uw-mond-over-versterking-geld. Lalala geld. 

Als mensen niet met geld om kunnen gaan, dan geef je ze geen geld. De gedeputeerde is inmiddels (demissionair) staatssecretaris van Cultuur geworden. Goddank niet van Financiën. 

Kent u dit gezegde nog? ‘Geef een hongerige man een vis en hij eet hem op. Geef hem een hengel en leer hem vissen, en hij zal nooit meer honger hebben.’ 

Groningen heeft genoeg kansen om economisch te versterken. Elke duurzaam economische versterking (duurzaam als in: langdurig, structureel) draagt bij aan meer bedrijvigheid, meer banen, hogere inkomens en meer geldstromen richting Groningen. Dit leidt tot bredere welvaart voor iedereen, en daarmee krijg je ook sociale versterking. 

Als er zelfstandig en structureel meer geld wordt verdiend, dan is er ook meer geld voor dorpshuizen, sportvelden, culturele voorzieningen en infrastructuur. Alleen maar je geld in zulke voorzieningen pompen betekent dat deze structureel aan het subsidieinfuus zullen hangen.

Dat lijkt ons niet de bedoeling, tenzij je doel is dat mensen klein en afhankelijk van je blijven, en de belastingbetaler zonder morren wel PvdAVVDCDAD66 blijft stemmen. Of is het een geval van ‘kijk mij eens met geld strooien, daar kan ik mooi mee scoren, en over een paar jaren ben ik toch weg, na mij de zondvloed’? Of is het gewoon een kwestie van incapabel zijn? Wij zijn er nog niet uit welke van deze drie de slechtste optie is. De Groninger schiet er bar weinig mee op en de belastingbetaler krijgt geen waar voor het geld.

Grappig, al die ‘investeringen’ in ‘sociale’ versterking blijken dus gewoon vooral asociaal te zijn. 

Er zijn twee kernvragen te stellen:

• Heeft het Groninger bestuur in de provincie en gemeenten de capaciteit om economische initiatieven te beoordelen, te faciliteren, en te versterken?
• Welke duurzaam economische initiatieven weet het bedrijfsleven te organiseren die Groningen de komende 50 jaren op een hoger niveau tillen?

We wensen Johan Remkes veel sterkte. Drie Kusjes.